Η φθήνεια τρώει τον παρά. Το ακριβό είναι φθηνό.
Αυτό που μου άρεσε ανέκαθεν στον καπιταλισμό ήταν οι πολλές επιλογές που είναι και ελευθερία δράσης. Π.χ θέλω να αγορασω ενα αδιάβροχο ποδηλάτη. Κυμαίνονται από 1 ευρώ μεχρι 200. Εμ τώρα όποιο και να πάρω αυτό των 200 θάθελα. Δηλαδή αν το καλοσκεφθείς η γκάμα σου δείχνει πάντα και το ανωτερο. Σου δίνει ένα κίνητρο βρε παιδί μου και καλλιεργεί και ένα αίσθημα ανικανοποιητου.
Τώρα θα μου πεις 200 ευρώ για ένα αδιαβροχο; Extravaganza; Αν σκεφθείς πόσα πάνε σε βλακείες πχ. ασφάλειες αυτοκινήτου, λάστιχα, βενζίνες φθηνό είναι.
Από την άλλη βέβαια τι παγίδα και αυτή; Οτι και να πάρεις αισθάνεσαι μειονεκτικά. Και το ωραίο είναι οτι όσο πιο ακριβό είναι κάτι τόσο πιο φθηνό είναι αφού έχει μεταπωλητική αξία.
Εκει έγκειται μια άλλη πονηριά του καπιταλισμού. Αν για παράδειγμα πάρεις ενα πανακριβο ρολόι τόχεις για μια ζωή και έχει και συλλεκτικη αξία. Συνολικα τα ίδια λεφτά έδωσες με το αν άλλαζες συνεχεια φθηνα ρολόγια. Χμ τελικα ο καπιταλισμός ευνοει τον έχοντα. Κυριολεκτικά δεν χάνει ποτε.
Τεσπα πιστός στη λογική η όλα ή τίποτα δεν θα πάρω αδιάβροχο.
Αυτοπειθαρχία. Εγκράτεια. Καρτερία. (Θλίψη)
καποιος στο φασεμπουκ
