Tο να είσαι άχρηστος για τους άλλους είσαι χρήσιμος για την κοινωνία.
“Μια μέρα ο δάσκαλος πήρε τα παιδιά και πήγαν να κάνουν το μάθημα στο δάσος.
Είδαν όμως τους ξυλοκόπους να έχουν ρίξει όλα τα δέντρα εκτός από ένα και κάθισαν στη σκιά του.
Τα παιδιά ρώτησαν τον δάσκαλο πώς και γιατί αυτό το δέντρο δεν το κόψανε κι ο δάσκαλος ρώτησε τους ανθρώπους που πελεκούσαν.
«Γιατί είναι άχρηστο», απάντησε ένας. «Ούτε για έπιπλο κάνει, ούτε για οικοδομή, ούτε για προσάναμμα, ούτε για τίποτε».
Τότε ο δάσκαλος γύρισε στα παιδιά και είπε. «Να, έτσι άχρηστοι να γίνετε κι εσείς, παιδιά μου, σαν αυτό το δέντρο. Για να μην μπορούν να σας κάνουν ούτε έπιπλα, ούτε οικοδομή, ούτε να σας καίνε για να ζεσταίνονται εκείνοι, αλλά να έρχονται οι άνθρωποι και να ξαποσταίνουν στη σκιά σας».
