Η πιο ανικανοποίητη μορφή δίψας στον κόσμο είναι η δίψα για αναγνώριση.

ΕΝΑΣ ΙΝΔΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ

Ένας παλιός ινδικός μύθος διηγείται, πως κάποια εποχή όλοι οι άνθρωποι ήσαν θεοί. Όμως, καταχράστηκαν τόσο πολύ τη θειότητά τους, ώστε ο Μπράχμα, ο κύριος των θεών, αποφάσισε να τους αφαιρέσει την θεία εξουσία και να την κρύψει σε ένα σημείο, όπου θα ήταν αδύνατο να την ξαναβρούν. Το μεγάλο πρόβλημα που ανέκυψε, λοιπόν, ήταν το να βρεθεί μία κρύπτη. Όταν οι ελάσσονες θεοί κλήθηκαν σε συμβούλιο για να επιλύσουν αυτό το πρόβλημα, πρότειναν το εξής: «Ας θάψουμε την θειότητα του ανθρώπου μέσα στη γη». Όμως, ο Μπράχμα απάντησε: «Όχι, δεν αρκεί, γιατί ο άνθρωπος θα σκάψει και θα την βρει». Τότε, οι θεοί απάντησαν: «Σ΄ αυτή τη περίπτωση, ας ρίξουμε την θειότητά του στα τρίσβαθα των ωκεανών». Όμως και πάλι ο Μπράχμα απάντησε: «Όχι, γιατί αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τα βάθη όλων των ωκεανών και είναι βέβαιο, πως μια μέρα θα την ξαναβρεί και θα την επαναφέρει στην επιφάνεια». Τότε, οι ελάσσονες θεοί κατέληξαν: «Δεν ξέρουμε πού να την κρύψουμε, γιατί δε φαίνεται να υπάρχει πάνω στη γη ή μέσα στη θάλασσα κάποιος τόπος στον οποίο να μη φθάσει μια μέρα ο άνθρωπος». Τότε ο Μπράχμα είπε: «Να, τι θα κάνουμε με την θειότητα του ανθρώπου: Θα την κρύψουμε στα τρίσβαθα του ίδιου του του εαυτού, γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος όπου δεν θα σκεφθεί να ψάξει». Από εκείνη την εποχή, καταλήγει ο μύθος, ο άνθρωπος έκανε το γύρο της γης, σκαρφάλωσε, βυθίστηκε και έσκαψε, αναζητώντας κάτι το οποίο βρίσκεται μόνο μέσα του.

γνωμικά - χαρακτήρας

Οι ικανοτητές μας μπορούν να μας εκτινάξουν στήν κορυφή, αλλά μόνο ο χαρακτήρας μας μπορεί να μας κρατήσει εκεί.

Η καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης σκοτώνει την αγάπη.

γνωμικο - αξια

To ότι σου έδωσα αξία, ΔΕΝ σημαίνει ότι την άξιζες.... Απλά, είμαι άνθρωπος και... κάνω λάθη........

Tο να είσαι άχρηστος για τους άλλους είσαι χρήσιμος για την κοινωνία.

Tο να είσαι άχρηστος για τους άλλους είσαι χρήσιμος για την κοινωνία.


“Μια μέρα ο δάσκαλος πήρε τα παιδιά και πήγαν να κάνουν το μάθημα στο δάσος.
Είδαν όμως τους ξυλοκόπους να έχουν ρίξει όλα τα δέντρα εκτός από ένα και κάθισαν στη σκιά του.

Τα παιδιά ρώτησαν τον δάσκαλο πώς και γιατί αυτό το δέντρο δεν το κόψανε κι ο δάσκαλος ρώτησε τους ανθρώπους που πελεκούσαν.

«Γιατί είναι άχρηστο», απάντησε ένας. «Ούτε για έπιπλο κάνει, ούτε για οικοδομή, ούτε για προσάναμμα, ούτε για τίποτε».

Τότε ο δάσκαλος γύρισε στα παιδιά και είπε. «Να, έτσι άχρηστοι να γίνετε κι εσείς, παιδιά μου, σαν αυτό το δέντρο. Για να μην μπορούν να σας κάνουν ούτε έπιπλα, ούτε οικοδομή, ούτε να σας καίνε για να ζεσταίνονται εκείνοι, αλλά να έρχονται οι άνθρωποι και να ξαποσταίνουν στη σκιά σας».